Na de storm van afgelopen donderdag zijn veel mensen in Nederland en elders veel kwijtgeraakt. De bekende Griekse schrijver Nikos Kazantzakis beschrijft in “Verantwoording aan El Greco” zo’n gebeurtenis en de levensles die hij toen kreeg.

 “Alles is verloren”

Van alles raakt iedere dag verloren,
Wij echter raken niet verloren

Ik was tot aan de weg gekomen, maar kon niet oversteken, het was een rivier geworden, ik stond en keek: samen met het water dreven verstrengeld met elkaar de halfverdroogde druiventrossen, de noeste arbeid van een heel jaar, ze gleden naar zee en raakten voor altijd verloren. Het leed versterkte zich, sommige vrouwen hadden zich tot aan de knieën in het water geworpen en vochten om een paar rozijnen te redden terwijl anderen, staande langs de kant van de weg, hun hoofddoeken hadden afgerukt en luidkeels weeklaagden.

Ik was tot op het bot doorweekt en ging, mijn best doende om mijn blijdschap te verbergen, op weg naar ons huisje, ik had haast om te zien wat mijn vader zou doen, zou hij huilen, zou hij vloeken, zou hij schreeuwen? Toen ik langs de plek kwam waar de druiven werden gedroogd zag ik dat er geen enkele rozijn over was gebleven.
Ik zag hem op de drempel van ons huis staan, onbewegelijk, bijtend op de punten van zijn snor. Achter hem, rechtop staand, huilde mijn moeder.

– “Vader”, schreeuwde ik, ” onze rozijnen zijn verloren”!
– “Wij zijn niet verloren”, antwoordde hij, “wees stil”!
Ik ben dat moment nooit meer vergeten, ik meen dat het een grote les is geweest voor de moeilijke momenten in mijn leven, ik herinnerde mijn vader stil, onbewegelijk, staande op de drempel van ons huis, noch vloekend, niet smekend, niet huilend, onverstoorbaar de totale ramp aanschouwend en redde, als enige tussen al onze buren, de waardigheid van de mensheid.

 

Nikos Kazantzakis, “Verantwoording aan El Greco”

 

 

Lato
Het Griekse CultuurCentrum van Amsterdam
-Griekse taal, Cultuur & meer-