Het zou een dorp in het door oorlog verscheurde Syrie kunnen zijn. Een dorp dat door de oorlog getekend is en waar haar bewoners gedwongen waren om te vluchten om hun leven te redden.
De beelden van het recente verleden keren terug om ons te vervullen van droefheid en onbeantwoorde vragen.
Kinderen spelen en rennen onbezorgd op straat en de mannengenieten van hun koffie in de kafeneio onder her dichte bladerdak…

Het spokdorp.

Waar is alles en iedereen naar toe? Hoe en waarom is alles en iedereen verdwenen?

Het dorp Kalami ligt op 80 km van Heraklion, naast Ano Viannos. Onderweg naar Ierapetra staan nog steeds de borden die ooit een doel dienden. Vandaag de dag vindt iemand die ze volgt een spookstadje.
De plaats waar het zich bevindt lijkt rechtstreeks uit een sprookje te komen. Als je echter door een van de stille straatjes loopt zie overal open deuren, gebroken ramen en karkassen van stenen huizen.

Waar is iedereen en waarom …?

In de school heeft de tijd op de kindertekeningen zijn berichten achtergelaten, geschreven met zijn onuitwisbare inkt. De tafels staan er door stof bedekt en de speelplaats is van kinderen verstoken.
Achter de open deuren staan er gedekte tafels, alsof ze wachten tot het gezin weer thuiskomt; en in een hoekstaan de –eens afgewassen- borden. Precies zoals een huisvrouw deze lang geleden heeft achtergelaten. Waar is deze huisvrouw nu toch?

Een beetje verderop liggen spullen over de vloer verspreid.
Beelden veranderen voor onze ogen, maar de geur van verlatenheid blijft overal gelijk. Het herinnert ons aan de beelden achter de gevallen deuren van Tsjernobil. Daar joeg een tragedie de mensen ver weg van hun huizen. Hier had de tragedie een andere naam: armoede, werkeloosheid, de zoektocht naar een beter fortuin.
Dat zijn de redenen die de 150 families en de 600 bewoners (dat was het aantal tot 1980) naar zuidelijker plaatsen dreven, dichter bij de zee, waar ze makkelijker werk konden vinden. Sommige anderen trokken naar grote steden

Vandag en morgen…

Vandaag staat Kalami eenzaam met zijn laatste acht bejaarde inwoners. Een monument van verlating in moeilijke tijden, die in de kleine dorpjes op het platteland nog moeilijker worden.
De film, genomineerd voor een prijs, van de bekende N. Sarantos haalde Kalami tijdelijk uit de obscuriteit. Toch blijft zijn toekomst nog onzeker. Misschien zal Kalami het lot van het verlaten Fari delen, dat nu op de onderhandelingstafel van buitenlandse bedrijven ligt. De plannen? Het te veranderen in een toeristencentrum.